Γεια σας! Με λένε Χαδιάρα.. εεε, Λούνα θέλω να πω- και είμαι κατοικίδιος σκύλος.
Μπορεί να σας φαίνεται εύκολο να είναι κάποιος κατοικίδιος, αλλά σας λέω εγώ πως δεν είναι! Ιδίως αν έχετε την ιδιοκτήτριά μου. Δε θυμάμαι ακριβώς πώς τη λένε. Τιτίκα; Μιμίκα; Κάτι τέτοιο, πάντως είναι απαράδεκτη. Να φανταστείτε ότι μου φοράει φιογκάκια και με ταϊζει ξηρά τροφή!
Α! Ξέχασα να αναφέρω! Εγώ είμαι ημίαιμη, με πατέρα ντόπερμαν και μητέρα κόκερ. Αν όμως ρωτήσετε την ιδιοκτήτριά μου, θα σας πει κυνηγόσκυλο! Τέλος πάντων.
Οι φίλες της όμως είναι ακόμα χειρότερες. Δεν έχουν την παραμικρή ιδέα από σκυλιά, αφού όλες τους με χαϊδεύουν απ'την αντίθετη μεριά, με ξύνουν δίπλα απ'το δεξί αυτί και όχι κάτω απ'τον λαιμό και με ταϊζουν ζάχαρη! Καλά, δεν έχουν ακούσει πως αν τα σκυλιά φάνε πολλή ζάχαρη τυφλώνονται;
Όλα αυτά βέβαια, δε θα είχαν συμβεί αν εκείνη τη μέρα η κυρία Τιτίκα δεν είχε πάρει σουβλάκι. Γιατί εκείνη τη μέρα, ήρθε στην πλατεία που ήμουν κι εγώ. Έτσι, της έκανα λίγα νάζια για να μου δώσει λίγο από το σουβλάκι της. Εκείνη νόμιζε πως ήθελα να με πάρει σπίτι της κι έτσι κι έκανε.
Μη φοβάστε όμως, η ιστορία αυτή δεν τελειώνει άσχημα. Θα βρω τρόπο να ξεφύγω! Έχω σκεφτεί και σχέδιο απόδρασης. Μάλιστα, θα φύγω εδώ και τώρα!
Ξαφνικά η πόρτα ανοίγει. Είναι η Τιτίκα! Τρέχω γρήγορα και βγαίνω από την πόρτα. Επιτέλους, ελεύθερη! Τρέχω ξανά και φθάνω μέχρι μια παλιά πλατεία. Εκεί συναντιόμασταν με τους φίλους μου. Βλέπω τον φίλο μου, τον Κοκαλοθραύστη, τον θείο μου, τον Γατοκυνηγό... Μέχρι και την αδερφή μου, την Ήρα βλέπω! Αγκαλιαζόμαστε, γελάμε -στα σκυλίσια πάντα- και παίζουμε!
Τώρα άρχισα μια νέα ζωή! Είμαι αδέσποτη πάλι! Τέλεια!
Από την Έλσα, μαθήτρια της Ε' τάξης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου