Το μεγάλο Ναι ή το μεγάλο το Όχι

 

"Αγγίξτε" το Prado!

Το Μουσείο Prado στη Μαδρίτη, εγκαινίασε μία καινούρια έκθεση με την ονομασία "Αγγίξτε το Prado". Η έκθεση αυτή δίνει την ευκαιρία σε ανθρώπους που είναι τυφλοί ή αντιμετωπίζουν προβλήματα όρασης, να αγγίξουν και να κατανοήσουν μερικούς από τους πιο γνωστούς πίνακες ζωγραφικής στον κόσμο!  

Όπως είναι φυσικό, δεν μπορούν να αγγίξουν τους αυθεντικούς πίνακες, αλλά πιστά αντίγραφα τριών διαστάσεων. Το Μουσείο επέλεξε έξι αριστουργήματα για την έκθεση, τα οποία περιλαμβάνουν μία εκδοχή της "Μόνα Λίζα" δημιουργία ενός μαθητή του Λεονάρντο Ντα Βίντσι και τον πίνακα με την ονομασία "Μη με αγγίζεις" του Correggiο.

"Παιδιά γεμάτα ζωή"

   Ο κύριος Καναμόρι, ένας χαρισματικός Ιάπωνας δάσκαλος, έχει έναν μοναδικό τρόπο να διδάσκει τους μαθητές του στην Τετάρτη Δημοτικού. Τους μαθαίνει πώς να συνεργάζονται, τη σπουδαιότητα της αλληλεγγύης, αλλά και πώς να αντιμετωπίζουν φαινόμενα σχολικού εκφοβισμού. Κάθε μέρα, τους ενθαρρύνει να διαβάζουν γράμματα που έχουν γράψει ο ένας για τον άλλο και να μοιράζονται τα συναισθήματά τους.

   Το βραβευμένο ντοκιμαντέρ "Παιδιά γεμάτα ζωή" (Children full of life) μας παρουσιάζει έναν ξεχωριστό δάσκαλο και την προσπάθειά του να βοηθήσει τους μαθητές του να κατανοήσουν, πως το πιο σημαντικό στη ζωή είναι να είσαι ευτυχισμένος και να νοιάζεσαι για τους άλλους!

Η φωτογραφίας της ημέρας!

Thomas Hoepker, 1946

"Κινηματογράφος στα περίχωρα της Νάπολης"

"Να Είσαι και Να 'Εχεις"

   Το βραβευμένο ντοκιμαντέρ "Να Είσαι και Να έχεις" 

περιγράφει την καθημερινότητα σε ένα μονοθέσιο, 

ολοήμερο δημοτικό σχολείο στη γαλλική επαρχία.


   Σε μια αγροτική κοινότητα της Auvergne, που οι κάτοικοί 

της δεν ξεπερνούν τους 200, δώδεκα παιδιά ηλικίας από 

τεσσάρων έως έντεκα ετών, ακολουθούν κάθε μέρα την 

ίδια διαδρομή.

   Ο Nicolas Philibert, δημιουργός του ντοκιμαντέρ, 

παρακολουθεί με την κάμερά του αυτά τα παιδιά και το 

δάσκαλό τους, τον  κύριο Λοπέζ,  στη διάρκεια μιας 

σχολικής χρονιάς. 

   Εκεί παρακολούθησε το μάθημα που γίνεται για έναν ολόκληρο χρόνο προσπαθώντας να αποδώσει τα πρώτα βήματα της μάθησης, τη ζωή των μαθητών στο σπίτι, καταλήγοντας στο συγκινητικό αποχαιρετισμό στο τέλος του σχολικού έτους.

Μέσα στον πολύχρωμο και φιλικό χώρο της   σχολικής 

τάξης, κι ενώ έξω οι εποχές αλλάζουν, ο θεατής γίνεται 

μάρτυρας μιας ήρεμης και χαμηλόφωνης επικοινωνίας. 


Αυτής που αναπτύσσεται ανάμεσα σε ένα δάσκαλο που 

εμπνέει και καθοδηγεί τα παιδιά και τους μικρούς μαθητές 

του. Η καθημερινή ανάγνωση και ορθογραφία, τα 

μαθηματικά με την αιώνια δυσκολία τους, οι πρώτες 

συγκινητικές απόπειρες γραφής των μικρών απεικονίζονται 

με ρεαλισμό αλλά και χιούμορ, ως αυθεντικές μαρτυρίες 

μιας ρουτίνας επαναλαμβανόμενης αλλά και πολύ οικείας. 


Από την άλλη, η κάμερα καταγράφει διαλόγους, συζητήσεις 

για επίλυση συγκρούσεων αλλά και κάποιες  ευχάριστες 

δραστηριότητες, που δεν έχουν στενή σχέση με το  σχολικό 

πρόγραμμα.  Κάποιες  φορές κινείται και εκτός τάξης. Είτε 

για να συνοδεύσει τα παιδιά σε μια εκδρομή, είτε για να 

διεισδύσει στον οικογενειακό τους χώρο και να φωτίσει το 

σκληρό-αν και φαινομενικά ειδυλλιακό- περιβάλλον μέσα 

στο οποίο μεγαλώνουν.  

Είναι σίγουρο, ότι η ταινία αυτή, θα σας συγκινήσει και θα σας  μείνει αξέχαστη!

(αρχική πηγή εδώ!)

Ο ζωγράφος Θεόφιλος Χατζημιχαήλ

Ο Θεόφιλος (Χατζημιχαήλ) είναι ο πιο γνωστός έλληνας 

λαϊκός ζωγράφος. Γεννήθηκε μεταξύ 1868 και 1871 στη 

Βαρειά Μυτιλήνης. Ήταν το μεγαλύτερο από τα οκτώ παιδιά 

του Γαβριήλ και της Πηνελόπης Χατζημιχαήλ. Ο πατέρας 

του ήταν τσαγκάρης και η μητέρα του κόρη αγιογράφου.

Τα παιδικά του χρόνια ήταν δύσκολα, λόγω της ισχνής του 

κράσης, αλλά και της αριστεροχειρίας του. Ο 

αριστερόχειρας εκείνη την εποχή εθεωρείτο μειονεκτικό 

άτομο και προκαλούσε αρνητικά σχόλια στον περίγυρό του. 

Οι γονείς, αλλά και οι δάσκαλοί του προσπάθησαν με 

καταπιεστικό και συχνά βίαιο τρόπο να του αλλάξουν χέρι 

γραφής και να τον κάνουν δεξιόχειρα. Ο μικρός Θεόφιλος 

κλείστηκε στον κόσμο του και βρήκε αποκούμπι στη 

ζωγραφική.

Πολύ νέος, ακόμη, δραπετεύει από τη Μυτιλήνη και φεύγει 

για τη Σμύρνη, την πόλη με τους χιλιάδες Έλληνες, που 

είναι το οικονομικό κέντρο της Μικράς Ασίας. Δουλεύει 

θυροφύλακας στο ελληνικό προξενείο και παράλληλα 

ζωγραφίζει. 

Στη Σμύρνη, ο Θεόφιλος θα διαμορφώσει την 

εικαστική του γλώσσα και το βασικό του θεματολόγιο, από 

τον κόσμο της αρχαιότητας, του Βυζαντίου και της 

νεώτερης Ελλάδας. Τότε κάνει τη ζωγραφική επάγγελμά 

του.

Με το ξέσπασμα του Ελληνοτουρκικού πολέμου το 

1897 φεύγει για την Ελλάδα, με την πρόθεση να καταταγεί 

εθελοντής. Πριν προλάβει να γνωρίσει τα πεδία των μαχών, 

ο πόλεμος τερματίζεται. Αποφασίζει να μείνει στον Βόλο, 

πλούσιο αγροτικό και βιομηχανικό κέντρο στις αρχές του 

20ου αιώνα. Ζει μέσα στη φτώχεια και ζωγραφίζει για 

ψίχουλα στους τοίχους μαγαζιών του Βόλου και του Πηλίου. 

Παράλληλα, διασκεδάζει τους κατοίκους και γίνεται 

αντικείμενο αστεϊσμών με το παράξενο φέρσιμο, αλλά και 

τις φορεσιές του. Από νέος ακόμη, ο Θεόφιλος υιοθετεί τη 

φουστανέλα ως καθημερινό ένδυμα, ενώ τις Απόκριες του 

αρέσει να ντύνεται Μέγας Αλέξανδρος, με στολή δικής του 

επινοήσεως.

Τα οικονομικά του καλυτερεύουν κάπως, όταν ένας 

πλούσιος γαιοκτήμονας της Μαγνησίας, ο Γιάννης Κοντός, 

του αναθέτει το 1912 την τοιχογράφηση του σπιτιού του 

στην Ανακασιά. Ο Θεόφιλος ζωγραφίζει σκηνές από την 

Επανάσταση του '21, αρχαίους θεούς και τοπία. Σήμερα, η 

οικία Κοντού είναι το Μουσείο Θεόφιλου στον Βόλο.

Το 1927, μη μπορώντας να αντέξει ένα χοντρό αστείο που 

έγινε εις βάρος του, εγκαταλείπει τον Βόλο και επιστρέφει 

στη γενέτειρά του Μυτιλήνη. Λέγεται ότι κάποιος, για να 

διασκεδάσει τους θαμώνες ενός καφενείου, έριξε τον 

Θεόφιλο από μια σκάλα, όπου ήταν ανεβασμένος και 

ζωγράφιζε.

Εν τω μεταξύ, ο ζωγράφος Γιώργος Γουναρόπουλος μιλά με 

ενθουσιασμό για το έργο του Θεόφιλου στον μυτιληνιό 

Στρατή Ελευθεριάδη σημαίνοντα τεχνοκριτικό στο Παρίσι με 

το γαλλικό όνομα Τεριάν. Ο Ελευθεριάδης είναι ο 

άνθρωπος που επιβάλλει τον Θεόφιλο και θα τον κάνει 

γνωστό, τόσο στην Ελλάδα, όσο και στο εξωτερικό. Του 

αγοράζει χρώματα, πινέλα και πανιά και αναθέτει στον 

πατέρα του να του στέλνει στο Παρίσι όσα έργα 

ζωγραφίζει. Τότε παρατηρείται και μία στροφή στη 

θεματολογία του Θεόφιλου. Τα ιστορικά και ηρωικά θέματα 

δίνουν τη θέση τους στα πιο οικεία, τα καθημερινά, τα 

κοντινά.

Ο μεγάλος αρχιτέκτονας Λε Κορμπιζιέ γράφει σε άρθρο του 

για τον Θεόφιλο «...Είναι ζωγράφος γεννημένος από το 

ελληνικό τοπίο. Μέσω του Θεόφιλου, ιδού το τοπίο και οι 

άνθρωποι της Ελλάδας: κοκκινόχωμα, πευκότοπος και 

ελαιώνας, θάλασσα και βουνά των θεών, άνθρωποι που 

λούονται σε μια τολμηρά επικίνδυνη ηρεμία….». Ο Γιώργος 

Σεφέρης και ο Γιάννης Τσαρούχης εκφράζονται 

εγκωμιαστικά για την τέχνη του.

Μόλις άρχισε να του χαμογελά η τύχη, ο Θεόφιλος βρέθηκε 

νεκρός στο άθλιο καμαράκι του, στις 24 Μαρτίου 1934. Η 

νεκροψία έδειξε ανακοπή καρδιάς.

Στις 3 Ιουνίου 1961 ο Θεόφιλος περνά τις πύλες του 

Λούβρου για μία μεγάλη αναδρομική έκθεση. Σήμερα, έργα 

του υπάρχουν διάσπαρτα σε πολλά μουσεία (Βαρειάς στη 

Μυτιλήνη και Ελληνικής Λαϊκής Τέχνης στην Αθήνα), καθώς 

και σε ιδιωτικές συλλογές στην Ελλάδα και το εξωτερικό.

Μουσείο Θεόφιλου Χατζημιχαήλ

   Βρίσκεται στο προάστιο της Μυτιλήνης Βαρειά. Στεγάζεται σ’ ένα κτίριο λιτής αρχιτεκτονικής, που σχεδιάστηκε από τον εξαίρετο Λέσβιο αρχιτέκτονα Γ. Γιανουλέλλη και χτίστηκε το 1964, με δωρεά του Λέσβιου τεχνοκριτικού - εκδότη και ανθρώπου που ανέδειξε τον μεγάλο λαϊκό ζωγράφο Στρατή Ελευθεριάδη (Teriade), μέσα σε κατάφυτη από ελαιώνες περιοχή. Στις αίθουσες του εκτίθενται 86 πίνακες του αναγνωρισμένου πια λαϊκού ζωγράφου Θεόφιλου, επίσης δωρεά του Τeriade από την προσωπική του συλλογή στον Δήμο Μυτιλήνης.

αρχική πηγή εδώ!

Παραγωγή Γραπτού Λόγου - Αφήγηση

Στην αφήγηση μιας ιστορίας ή ενός γεγονότος είναι πολύ σημαντικό να ακολουθώ μια λογική, φυσική σειρά εξέλιξης των γεγονότων. 

Η σειρά αυτή φαίνεται στο παρακάτω σχεδιάγραμμα:

• 1η παράγραφος: Πότε, Πού, Πώς, Με Ποιους; 

• 2η-3η παράγραφος: Τι έγινε στην αρχή;

                                      Πώς εξελίχθηκαν τα πράγματα;

                                     

                                      Τι έγινε στο τέλος; 

• 4η παράγραφος: Σκέψεις και συναισθήματα για το γεγονός που αφηγήθηκα 

Πάντα Προσέχω:

1. Να χρησιμοποιώ παρελθοντικούς χρόνους (Παρατατικό ή Αόριστο) όταν διηγούμαι μία ιστορία που συνέβη στο παρελθόν. Αν όμως θέλω να κάνω την αφήγησή μου πιο ζωντανή, δηλαδή σαν να συμβαίνει τώρα, χρησιμοποιώ Ενεστώτα.
2. Να μην αφήνω απορίες σε αυτόν που θα διαβάσει την ιστορία μου. Γι'αυτό αναφέρω όλες τις λεπτομέρειες.
3. Να μη χρησιμοποιώ συνέχεια τις ίδιες λέξεις.
4. Να μη φτιάχνω τεράστιες προτάσεις και να χρησιμοποιώ τα σημεία στίξης (τελεία, κόμμα, ερωτηματικό, θαυμαστικό) όπου χρειάζεται.

Απονομή Νόμπελ Λογοτεχνίας στον Οδυσσέα Ελύτη

Η αρπαγή της Περσεφόνης - Αφηγητής Διονύσης Σαββόπουλος (Β' μέρος)

Η αρπαγή της Περσεφόνης - Αφηγητής Διονύσης Σαββόπουλος (Α' μέρος)

Ο Οδυσσέας Ελύτης διαβάζει το Άξιον Εστί

Στο παιδί μου - Μανόλης Αναγνωστάκης

 

Στο παιδί μου δεν άρεσαν ποτέ τα παραμύθια

Και του μιλούσανε για Δράκους και για το πιστό σκυλί

Για τα ταξίδια της Πεντάμορφης και για τον άγριο λύκο

Μα στο παιδί μου δεν άρεσαν ποτέ τα παραμύθια

Τώρα, τα βράδια, κάθομαι και του μιλώ

Λέω το σκύλο σκύλο, το λύκο λύκο, το σκοτάδι σκοτάδι,

Του δείχνω με το χέρι τους κακούς, του μαθαίνω

Oνόματα σαν προσευχές, του τραγουδώ τους νεκρούς μας.

Α, φτάνει πια! Πρέπει να λέμε την αλήθεια στα παιδιά.

{Ο Στόχος, 1970}

Μπάστερ Κίτον - Ο κωμικός με το... σοβαρό πρόσωπο!

   Ο Τζόζεφ Φρανκ "Μπάστερ" Κίτον VI (Joseph Frank "Buster" Keaton VI, 1895-1966) ήταν ένας Αμερικανός κωμικός, ηθοποιός και σκηνοθέτης. Γνωστός κυρίως για τις "βωβές" του ταινίες, το "σήμα κατατεθέν" του ήταν η κωμωδία με κινήσεις του σώματος, διατηρώντας, όμως, μια στωική αγέλαστη έκφραση, κερδίζοντας, έτσι το παρατσούκλι "Το Μεγάλο Πέτρινο Πρόσωπο".

   Ο Κίτον αναγνωρίστηκε ως ο έβδομος μεγαλύτερος σκηνοθέτης όλων των εποχών από το περιοδικό Entertainment Weekly. Το 1999,το Αμερικανικό Ινστιτούτο Κινηματογράφου κατέταξε τον Κίτον στην 21η θέση με τους καλύτερους άντρες ηθοποιούς όλων των εποχών. Το 2002, μια παγκόσμια ψηφοφορία του περιοδικού Sight and Sound κατέταξε την ταινία του Κίτον "Ο Στρατηγός" (The General) στη 15η θέση με τις καλύτερες ταινίες όλων των εποχών. 

   Άλλες τρεις ταινίες του Κίτον έλαβαν ψήφους στην έρευνα του περιοδικού: Η Φιλοξενία μας (Our Hospitality), Σέρλοκ, Ο Νεότερος (Sherlock,Jr.) και Ο Θαλασσοπόρος (The Navigator).

   Στον «Στρατηγό» (1926), το κορυφαίο αριστούργημα της 

εποχής, ο Κίτον έκανε κυριολεκτικά τα πάντα: την έγραψε, 

τη σκηνοθέτησε και εκτέλεσε μόνος του όλα τα επικίνδυνα 

stunts, καταλήγοντας φυσικά σε αναρίθμητους 

τραυματισμούς και ατυχήματα. Και παρά το γεγονός ότι 

αναγνωρίστηκε κατόπιν ως ένα από τα καινοτόμα 

επιτεύγματα και πρώιμα αριστουργήματα του 

κινηματογράφου, στην εποχή του η υποδοχή του κοινού δεν 

ήταν η αναμενόμενη. 

εικόνες από τον "Στρατηγό"

   Στις πρώτες ομιλούσες ταινίες του Κίτον, αυτός και οι 

υπόλοιποι ηθοποιοί γύριζαν κάθε σκηνή τρεις φορές: μία 

στα Αγγλικά, μία στα Ισπανικά και μία στα Γαλλικά ή στα 

Γερμανικά. Οι ηθοποιοί απομνημόνευαν φωνητικά τα 

ξενόγλωσσα σενάρια, λίγο κάθε φορά, και γυρίζαν 

αμέσως. 

Αυτό σχολιάζεται στο ντοκιμαντέρ του καναλιού TCM Buster 

Keaton:So Funny it Hurt με τον Κίτον να παραπονιέται 

επειδή έπρεπε να γυρίζει άθλιες ταινίες όχι μόνο μία αλλά 

τρεις φορές. Το καλλιτεχνικό του όνομα στην ισπανική 

αγορά ήταν Pamplinas ("Ανοησία") και το παρατσούκλι του 

ήταν Cara de palo ("Ξύλινο Πρόσωπο"). Οι Γαλλοι 

αναφερόντουσαν στον Κίτον ως "Malec".

   Πέρα από τις πολλές πλέον εμφανίσεις του στο σινεμά, ο 

Κίτον πρωταγωνιστεί σε μια σειρά από διαφημίσεις και 

προγράμματα της αμερικανικής τηλεόρασης, ανεβάζοντας 

το κασέ αλλά και τη δημοτικότητά του. Ταυτοχρόνως, τόσο 

η κινηματογραφική κριτική όσο και τα νεότερα πια κοινά 

αρχίζουν να «ανακαλύπτουν» τη δουλειά του από την εποχή 

του βωβού, κάνοντας το όνομά του να φιγουράρει πλέον με 

τα πλέον λαμπρά γράμματα. Ο ίδιος, διατηρώντας όλα τα 

δικαιώματα των παλιών αυτών ταινιών, βλέπει την 

περιουσία του να γνωρίζει μια πρωτόγνωρη άνθηση: το 

1962, για παράδειγμα, επανακυκλοφορεί τον «Στρατηγό» 

και παρατηρεί έκπληκτος το δέος που προκαλεί η άγνωστη 

ταινία στα κοινά Ευρώπης και ΗΠΑ, με τους κριτικούς να 

την αποθεώνουν!