Η Νέα Ορλεάνη

   Η Νέα Ορλεάνη είναι η μεγαλύτερη πόλη της πολιτείας της Λουϊζιάνα και μια από τις σημαντικότερες πόλεις των ΗΠΑ.

   Είναι μεγάλο λιμάνι και βιομηχανικό κέντρο. Ιδρύθηκε το 1718 από τους Γάλλους. Αποκτήθηκε από τις Ηνωμένες Πολιτείες το 1803 ως τμήμα της Εξαγοράς της Λουϊζιάνα. Έχει πληθυσμό 500.000 κατοίκους. Εκτός από ναυτικό και βιομηχανικό κέντρο είναι και σπουδαίο εμπορικό κέντρο, όπου διεξάγονται διεθνείς αγοραπωλησίες βαμβακιού, πετρελαίου, καφέ, ζάχαρης, καπνού, ρυζιού, ξυλείας κ.ά. Η πνευματική της ανάπτυξη δεν υστερεί. Έχει πανεπιστήμια, βιβλιοθήκες, αρκετά μουσεία και ινστιτούτα επιστημονικής έρευνας.

   Τον Αύγουστο του 2005 το 80% της πόλης πλημμύρισε όταν τα αναχώματα υποχώρησαν από το πέρασμα του τυφώνα "Κατρίνα".

   Λίγες πόλεις κουβαλούν τη γοητεία και το μυστήριο της Νέας Ορλεάνης. Η ιστορία της καθρεφτίζεται παντού: στην καθημερινή ζωή της, στις γειτονιές, στο φαγητό, το ποτό και τη μουσική της. Αξίζει να την επισκεφτείτε, να την αφουγκραστείτε και να γίνετε κομμάτι της.

Οδός Frenchmen

   Οι περισσότεροι τουρίστες γεμίζουν ασφυκτικά την οδό Bourbon, ωστόσο οι πιο "ψαγμένοι" προτιμούν την οδό Frenchmen για να ακούσουν τζαζ και μουσικές του δρόμου και να καταλήξουν στο Old Mint, ένα μουσείο τζαζ στο οποίο μεταξύ άλλων, θα θαυμάσουν την τρομπέτα του Louis Armstrong. Ο δρόμος έχει.. τη δική του ιστορία. Το 1768 εκτελέστηκαν εκεί έξι Γάλλοι, συγγραφείς του "Le Manifeste", οκτώ χρόνια πριν τη Διακύρηξη της Ανεξαρτησίας από τον Τόμας Τζέφερσον. Συστήνουμε τον δρόμο αυτόν ανεπιφύλακτα!

Η πλατεία Jackson

  Καλώς ήρθατε στην πλατεία Jackson, το νευραλγικό κέντρο της ιστορικής πόλης της Νέας Ορλεάνης. Με ατμόσφαιρα που μας γυρίζει πίσω στο χρόνο και το βλέμμα στραμμένο στον υπέροχο ποταμό Μισισιπή. Μία πλατεία  με πολλά καταστήματα, καλλιτέχνες δρόμου και από ένα υπέροχο μπαρ σε κάθε γωνία. Μην ξεχάσετε να επισκεφθείτε  τον καθεδρικό ναό St. Louis πίσω από το άγαλμα του Andrew Jackson, παλιού προέδρου των ΗΠΑ.

Το εστιατόριο "At Antoine's"

   Αφού βολτάρετε στις γκαλερί και τους χώρους τέχνης στην οδό Royal, κάντε μία στάση για φαγητό στο δεύτερο παλαιότερο εστιατόριο των ΗΠΑ, "At Antoine's", που μεσουρανεί στη γαστριμαργική σκηνή της Νέας Ορλεάνης ήδη από το 1840. Αν και λίγο ακριβό, αξίζει να δοκιμάσετε τα στρείδια Rockefeller και να ζητήσετε από τον σερβιτόρο μία ξενάγηση στα δωμάτια του Mardi Gras Krewe.

Η πλατεία Congo

   Και εδώ ξεκινάει το ταξίδι στη γενέτειρα της τζαζ μουσικής. Σε αυτήν την ιστορική πλατεία, συγκεντρώνονταν οι σκλάβοι τις Κυριακές στα ρεπό τους για να τραγουδήσουν και να γιορτάσουν με τύμπανα και πολύ μουσική από τον 19ο αιώνα. Το πάντρεμα των ρυθμών και των οργάνων της Δυτικής Αφρικής με τα αντίστοιχα Ευρωπαϊκά είχε αρχίσει και μαζί του είχε ξεκινήσει και η πορεία της Jazz. Με αυτή τη μουσική παράδοση, δεν είναι τυχαίο που η πόλη γέννησε ονόματα όπως ο Λούις Αρμστρονγκ και ο Σίντνει Μπεσέ. Στα must-see της περιοχής, το νεκροταφείο St Louis, για μία βόλτα στις μυστηριακές του κρύπτες.

Το μπαρ Carousel

   Σε αυτό το μπαρ κυκλοφορούν ακόμα τα "φαντάσματα" των Tennessee Williams, William Faulkner, Truman Capote και άλλων μεγάλων της αμερικανικής λογοτεχνίας που σύχναζαν εδώ στις αρχές του 20ου αιώνα. Οι φήμες λένε μάλιστα ότι ο Truman Capote γεννήθηκε σε ένα δωμάτιο αυτού του ιστορικού ξενοδοχείου. Αυτό που κάνει το carousel bar ξεχωριστό, δεν είναι απλά ότι βρίσκεται σε ένα από τα ομορφότερα ξενοδοχεία της πόλης, αλλά ότι, όπως ένα τυπικό καρουζέλ, περιστρέφεται αργά σε κύκλο, ενώ το εσωτερικό του μέρος παραμένει στη θέση του. Τι καλύτερο;

Η ιστορία της τζαζ

   Η τζαζ ξεκίνησε ως ένα μίγμα πολλών ειδών μουσικής, συνδυάζοντας στοιχεία από την Αφρική και τη Δυτική Ευρώπη. Οι ρίζες της βρίσκονται στη δεκαετία του 1880. Πιστεύεται ότι «γεννήθηκε» στη Νέα Ορλεάνη, από τους Κρεολούς, μία φυλή γαλλόφωνων και ισπανόφωνων μαύρων, με καταγωγή από τις Δυτικές Ινδίες.

   Οι Κρεολοί ζούσαν στη Λουιζιάνα, κάτω από την κυριαρχία των Γάλλων και των Ισπανών έως το 1803, οπότε έγιναν αμερικανοί πολίτες κι εγκαταστάθηκαν στη Νέα Ορλεάνη. Υπερηφανεύονταν για τις κοινωνικές και πολιτιστικές τους αξίες, καθώς και για τις γνώσεις τους περί της δυτικοευρωπαϊκής μουσικής. Η διαφορετικότητά τους αυτή, τους κατέτασσε σε μια ανώτερη τάξη σε σχέση με τους υπόλοιπους μαύρους κι έτσι άνοιξαν γι' αυτούς οι πόρτες της υψηλής κοινωνίας. Στη μουσική τους σημαντικότατο ρόλο είχε η ερμηνεία, γι' αυτό και έπαιζαν κατά κανόνα στην Όπερα και σε κοινωνικές εκδηλώσεις.

   Στη δυτική πλευρά της πόλης ζούσαν οι αμόρφωτοι, οι απολίτιστοι και φτωχοί Αφροαμερικανοί. Η δική τους μουσική βασιζόταν σε απλές μελωδίες και πολύπλοκους ρυθμούς, που αναμιγνύονταν με διάφορα φωνητικά. Τα τραγούδια τους είχαν συνήθως πνευματικό χαρακτήρα ή τα τραγουδούσαν για να περάσει η ώρα όταν εργάζονταν σκληρά. Είχαν παρατηρήσει ότι τους βοηθούσαν να είναι πιο παραγωγικοί.

   Το 1894 μια νέα νομοθετική μεταρρύθμιση διαχωρισμού λευκών και μαύρων εκτόπισε τους Κρεολούς στη δυτική πλευρά της Νέας Ορλεάνης, μαζί με τους φτωχούς μιγάδες. Εκεί, οι δύο πολιτισμοί και τα μουσικά τους είδη ήρθαν σε σύγκρουση, αναμείχθηκαν κι έτσι δημιουργήθηκε ένα νέο είδος μουσικής, η τζαζ.

   Με τον καιρό η τζαζ άλλαξε και νέες μορφές της αναπτύχθηκαν. Έως το 1900, το Ραγκτάιμ και τα Μπλουζ ήταν η νέα «τρέλα». Η Νέα Ορλεάνη φάνταζε ως η Μέκκα των νέων καλλιτεχνών και ήχων, που συμπεριλάμβαναν τα πάντα: Ραγκτάιμ, εμβατήρια, ποπ, χορευτικά και μπλουζ. Η μουσική σκορπίστηκε στον Βορρά και στη Δύση, μέσω των μεταναστών και της δισκογραφίας. Τη δεκαετία του 1920, η τζαζ έπαψε να είναι μουσική αποκλειστικά για μαύρους. Υιοθετήθηκε από τους λευκούς και επέδρασε καθοριστικά στη μουσική τους.

   Ανάμεσα στους «πατέρες» της τζαζ ήταν ο Τζο «Κινγκ» Όλιβερ, ο Λούις Άρμστρονγκ και ο Φέρντιναντ «Τζέλι Ρολ» Μόρτον. Αυτοί έπαιζαν μ' ένα στυλ που αργότερα έγινε γνωστό ως Ντίξιλαντ. Ο χορός έγινε η τελευταία μόδα στο τέλος της δεκαετίας του '30, καθώς πολλοί ήταν αυτοί που χορεύοντας ήθελαν ν' αποτινάξουν από πάνω τους την κατάθλιψη. Έτσι, η τζαζ μουσική εξελίχθηκε σ' ένα νέο είδος χορευτικής μουσικής.

   Μέχρι τη δεκαετία του '40 είχαν αναπτυχθεί ποικίλες μορφές της τζαζ: Παραδοσιακή, Μποπ, Σουίνγκ, Ντίξιλαντ, Λάτιν Τζαζ. Το ίδιο εξακολουθεί να συμβαίνει έως σήμερα. Το πιο πρόσφατο είδος της είναι η Άσιντ Τζαζ, που γίνεται όλο και πιο δημοφιλής.

(Από τη Μάριαμ και τη Χαρά, μαθήτριες της Δ' τάξης!)