Μια φορά και ένα καιρό σε μία πολύ όμορφη χώρα, την Ελλάδα, ζούσε η Ελπίδα.
Μια μέρα γεμάτη απορία, λέει στη μαμά της.
-Μαμά, δεν καταλαβαίνω όπου και αν πάω, βλέπω τον κόσμο να μπαίνει σε super market, να βγαίνει από τα σπίτια του, να ανεβοκατεβαίνουν σκάλες και να λένε το όνομα μου.
"Υπάρχει ακόμη ελπίδα;" ή το άλλο "Εγώ δε μένω μια σ' αυτή τη χώρα". Γιατί συμβαίνει όλο αυτό;
Η μαμά της σωπαίνει για λίγο και της λέει:
-Αγάπη μου, ο κόσμος τα λέει αυτά γιατί οι φύλακες που βάλαμε να προστατεύουν και να υπερασπίζονται τη χώρα μας δεν έκαναν σωστά τη δουλειά τους, κοίταζαν μόνο να κλέβουν για να χορταίνουν και να παχαίνουν οι ίδιοι. Δεν κοίταζαν το καλό της χώρας και του κόσμου. Η χώρα κατάντησε να έχει ανθρώπους που χρωστάνε και το χειρότερο ανθρώπους που πεινάνε!
Η Ελπίδα φοβισμένη ρωτάει:
-Δηλαδή και εγώ θα πεινάσω, θα αρχίσω να λεπταίνω και να μικραίνω από την πείνα;
-Όχι, μικρή μου, της απαντάει η μαμά της.
-Μη φοβάσαι, η ιστορία μας δίδαξε πως η Ελλάδα μπορεί να είναι μικρή χώρα, αλλά στα δύσκολα τα καταφέρνει. Είναι ένα γενναίο έθνος και μια χώρα που την αγαπάει ο θεός.
-Θα αρχίσω να μαθαίνω την ιστορία της Ελλάδας, φώναξε η Ελπίδα. Να τη λέω στους ανθρώπους για να τους δίνω την ελπίδα που ζητάνε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου